Categoría: Xeral

O ano pasado por estas datas compartía con algunha de vós a preocupación de como os partidos do cambio usaban os termos, confundindo, distorsionando.

Como se adueñaron da palabra «autoxestión» e, por atrás, asomaba a tutela, a perda de autonomía e da capacidade crítica na hora de reflexionar e na hora de actuar.

Logo vós, tiñades reflexionado sobre a idea de distorsionar o termo «violación»? Parte dunha estratexia cobarde para adhesionar individualidades sen moita información? Feministas que van a respostar a cegas ao chamamento da sororidade.

Agora pregúntome como retornar a confianza e como curar esta ferida, ferida provocada polas compañeiras que dilúen o sentido de violación e opaca de novo esa explicitación que foi tan necesaria xa que noutros momentos se tendía a minimizala. Ninguén quería ver nin ouvir, logo, onde quedo eu? Agora, que todo é maximizado, volto a desaparecer. Entón decídeme, «amigas sororas», onde quedo eu. Onde quedamos as que precisamos o sentido de violación intacto; as que non queremos ser nin víctimas nin supervivintes, as que buscamos autonomía e empoderamento individual, as que non queremos ser salvadas. Nin gentlemen nin vangardas autoerixidas.

Continuar leyendo «Sobre a banalización da «violación»»

Este texto está extraido do blog «ogajeironagavea».

Nom som crítico de arte mas, por circunstâncias vitais experimentadas na altura dos anos do câmbeo de século, tivem relacionamento moi de perto com as artes performanticas e conhecim da mão -de quem era por entom minha compa da vida e artista multidisciplinar-, o trabalho de destacadas mulheres do século XX, que pensavam arte e política nesta expressom artística e transformaram a concepçom da Arte contemporânea.

Continuar leyendo «NOM!!! O acontecido em 1 de junho no CSOA O Aturuxo das Marías nom foi uma PERFORMANCE.»

6 razóns polas que ese grupo co que te reunes é unha seita potencialmente perigosa tanto para ti como para terceiras persoas e 1 chamamento:

Es xoven, acabas de chegar a unha cidade nova e coñeces a máis persoas coas que compartes intereses e preocupacións. Vivimos un «boom» do feminismo, así que es consciente das humillacións, discriminacións, violencias e inxustizas que viviches ou podes chegar a vivir polo feito de ser muller. A busca de respostas a preguntas intelectuais e emotivas, a insatisfacción persoal e o descontento coa sociedade leva a moitas e moitos de nós a procurar unha saída colectiva e política que mude a realidade que nos oprime. Pero ollo, non todo o monte é ourego e moitas promesas de cambio e liberdade esconden loitas de poder e manipulacións atroces que poden converter a túa rabia revolucionaria nun castigo.

Continuar leyendo «Seis razóns e un chamamento»

Agora que nós mesmas baleiramos de contido os termos, pregúntome canto de superficialidade teórica, canto de estratexia política opera nesta intención.
Como antipunitivistas observamos como o Estado amplía o abano co intento de criminalizar, punir, reprimir con maior dureza calquera acción ben laxa. O que antes chamaban bandalismo, danos, desordes, hoxe é terrorismo e a sociedade, sen cuestionar, reproduce o discurso (recentemente aconteceu co «terrorismo» de Resistencia Galega). Do mesmo xeito no que a socidedae anula o cuestionamento ao status quo, vemos como, a través dos focos de autoridade, buscades o discurso uniforme.
A mellor forma de protexer o poder é a difamación («minte, que algo queda»)* e a protección do discurso único, lexitimándoo a través do castigo e o condicionamento a través do medo, totalitarismo. Destruír a subxetividade a través do sentimento de pertenza a un grupo e a disolución neste a través da adaptación. Xa temos unha maioría domesticada; agora toca perseguir a desobediencia, aleccionar ao colectivo a través do ensañamento coas individualidades que non foron sometidas. Recorda, non poñas un pé fóra do camiño, non cuestiones. O cuestionamento enténdese neste caso como sinónimo de desobediencia, de oposición, de non-adaptación.

Continuar leyendo «Sobre punitivismo e disolución no grupo»